(sitat frå meg:)
> "Eg merkar meg med interesse at KJ ikkje motseier meg her. Han hevdar at
> eg dreg fram ein spesiell situasjon, men den spesielle situasjonen er
> eit eksempel på ein generell situasjon. Sveitsartysk kan vere eit anna
> eksempel. Dansk er ikkje totalt ulikt norsk; somme reknar norsk, svensk
> og dansk som variantar av same språk. (Eg tippar at Ivar Aasen fekk
> høyre akkurat det!)
>
> Mange stader fanst eller finst det skriftspråk som er lenger unna
> talemålet enn dansk var frå norske dialektar f.eks. for 100-200 år
> sidan. KJ ser ut til å godta at det var vanskeleg for norske ungar å
> lære dansk skriftspråk då, men då bør han også vedgå at det finst
> tilsvarande vanskar andre stader. Mindre forskjellar gjer vanskane
> mindre. Dermed fell resonnementet til KJ saman."
>
> Kommentar: Det forstår jeg ikke. Hvorfor faller mitt resonnement sammen?
Det er kanskje vanskeleg å halde tråden her. KJ motsa meg ikkje på det
eg skreiv om norske dialektar og dansk skriftspråk. Derfor trudde eg han
godtok resonnementet mitt, og dermed burde gje avkall på sitt eige. No
konstaterer eg at han likevel motseier meg, så vi må gå eit steg
tilbake.
> Mitt poeng med å påpeke at den norske språkreformasjonen på slutten av
> forrige århundre utgjør et særtilfelle, er at reformen skjedde AV
> NASJONSBYGGENDE GRUNNER, ikke primært for å gjøre det lettere for norske
> barn å lære å lese og skrive.
Kva som var det uttala motivet for norske språkreformer (landsmål og
fornorsking av dansken) er mindre viktig. La oss heller sjå på dei
praktiske konsekvensane.
KJ har låst seg sjølv til å meine at språkreformene *ikkje* gjorde det
lettare for norske born (og vaksne) å lære å lese og skrive. Eller sagt
på ein annan måte: ein odelsgut frå bygde-Noreg hadde like lett for å
lære dansk skriftspråk som ein adelsgut frå København, også om vi ser
bort frå at sistnemnde truleg hadde fordel av å vekse opp i ein meir
aktiv skriftkultur.
Dette har KJ sjølvsagt lov til å meine, men argumenta hans fører ikkje
fram til den konklusjonen.
> Som Staurset selv skriver, finnes det mange
> steder skriftspråk som er lenger unna talemålet enn dansk var fra norske
> dialekter osv. (Hele det digre høytysk-skrivende området kan eksemplifisere
> dette.) Der har man av historiske/ideologiske grunner IKKE sett noen grunn
> til å endre på dette gjennom en språkreformasjon.
At "man" ikkje såg grunn til det, beviser ingen ting. Det er ikkje
*motiva* som er interessante, men *resultata*. Kva seier forskinga om
læring i ulike språksamfunn?
> Dessuten hitsetter jeg følgende sitat fra Lars' siste innlegg:
>
> "Det spørsmålet som eg har reist fleire gonger, og som KJ framleis unngår
> å svare på, er *korleis* vanskelege eller talemålsfjerne skriftspråk
> fungerer. "Mange nok" lærer å meistre dei, javel, men kor mykje ekstra
> må dei slite for det, og kor mange skrivefeil kunne ha vore unngått med
> betre skriftspråk?"
>
> Jeg synes ikke jeg er riktig adresse for dette spørsmålet.
Jau, fordi du hevdar at kompliserte skriftspråk *ikkje* er vanskelegare
å lære. Det er den påstanden vi diskuterer no. Det er du som har
bevisbøra, sidan du hevdar noko som strir mot vanleg røynsle frå læring
(det som liknar på det kjente, er lettast å lære).
Ellers er eg samd i at fagfolk som kan meir enn eg om dette, bør komme
på banen på "mi" side.
Lars Staurset