Karsten Johansen a écrit :
>
> Jeg er langt på vei enig i det meste Garvik skriver, bare er jeg ikke
> sikker på at EUs politikk er mer enn bare en anelse mindre bakstreversk
> enn USA/Norge/Saudiarabia/Canadas. Bare se på Die Grünens enorme vansker
> med å slå igjennom i Tysklands politikk selvom de har miljøministeren
> (og utenriksminister Fischer, men han er jo de facto allerede gått over
> til markedsliberalismen og har intet i et grønt parti å gjøre annet enn
> sabotasje a la Erik Solheim i SV eller Brundtland/Stoltenberg i Ap.).
Ja, det er vel litt overdrive å kalle EU "progressiv". EU-kommisjonen
fører i hovudsak ein liberalistisk politikk, og eg ser sjølvsagt inga
meining i å forsvare denne. Men det finst motkrefter, og kommisjonen,
saman med resten av det "internasjonale" establishment, byrjar å fatte
dette. Kampen er lang, og det tar tid. Lat oss vona at dei ikkje får
halda fram i fred og ro, slik dei har gjort det altfor lenge.
Det kan hende eg etter nokre provokatoriske innlegg har blitt plassert i
den norske ja-til-eu-leiren. Det får så vera. Men eg veit ikkje kva som
er best for det norske folket, heller ikkje kva som gagnar den norske
venstresida. Eg held fram at motstanden mot den liberale vinden må vera
internasjonal, og at den nasjonale kampen aleine lett endar opp i
navleskoding. Ein blir oppteken av å forsvare spørsmål som ikkje
nødvendigvis er saker av ålmenn interesse, og ein blir lett fanga inn i
spelet til den internasjonale herskarklassen som går ut på å setje folk
og nasjonar opp mot kvarandre. Spørsmålet om matkvalitet (jf
oppblussinga av debatten om "kugalskap" att) er eit godt døme på dette.
I spente situasjonar med mange usikre faktorar og utspekulert
tåkeleggjing er det lett å spele på irrasjonell frykt. Det er lett for
dei nasjonale representantane å dra seg attende, og seia at problemet
ikkje eksisterer "hos oss", m.a.o. me treng ikkje bruke tid på dette,
heller ikkje gjera noko. Dette skjedde i Bruxelles nyleg under debatten
om tiltak mot den "nye" bølgja av "kugalskap", og "oppdaginga" av nye
tilfelle av den menneskelege varianten som også er dødeleg, og som kjem
til å bli eit stort problem for folkehelsa i Europa i åra som kjem.
Frankrike gjekk inn for å innføra eit forbod mot animalsk fôr ikkje
berre for mjølkekyr, men i alt dyrehald, inkl. fjørfe og gris. Dei
fleste andre ville ikkje gå med på dette.Tyskland og dei nordiske landa
hevda at problemet "ikkje eksisterer". Danmark t.d. har innført forbod
alt, men produserer og eksporterer framleis "kjøtmjøl". Det finst
kolossale lager av dette i mange land, det representerer "betydelige
verdier", som det heiter, og agroindustrien er som kjent ein mektig
lobby. Men det er sjølvsagt berre tøv at problemet ikkje eksisterer.
For nokre år sidan, midt under den britiske krisa og boikotten av
britisk storfekjøt, skrytte Irland over den høge kvaliten på irsk kjøt.
Dei har sidan måtta korrigere dette. Spania gjorde det same, og ville
innføre boikott av fransk kjøt då det blei klårt at altfor mange
tilfelle av "kugalskap" heilt endra det offisielle biletet av fransk
matvarekvalitet. Så oppdaga dei sjølve tilfelle av kugalskap, først i
Galicia, som var kjent for å produsere kvalitetskjøt, seinare andre
stader. Desse oppdagingane er først og fremst eit resultat av at ein
byrjar å leite, teste og forske. Leitar ein, så finn ein. Dette gjeld
alle stader og på dei fleste område.
Dei nordiske kan sjølvsagt stikke hovudet i sanden og tru at alt er vel.
For eit år sidan eller to diskuterte me matkvalitet og
veterinærspørsmål. Det undra meg at fleire her på forumet kasta seg ut i
denne debatten med dei offisielle argumenta, og enda opp med bortimot
det som på fransk heiter RAR - rien à signaler - ingenting å melde.
Dette har diverre også prega kampen mot EU. Men kan ein endre verda på
denne måten? Ein må sjølvsagt heve seg over den offisielle, nasjonale
propagandaen. Ein må i prinsippet vera skeptisk til alt. Ein må prøve å
sjå og knytte saman interesser på tvers av landegrenser.
Herskarklassen var ikkje så redd dei nasjonale motstandsrørslene etter
krigen - kommunist- og sosialistpartia, dei forskjellige
interesseorganisasjonane, enkeltståande, kritiske intellektuelle.
Sjølvsagt blei dei haldne under oppsyn, overvaka, men det var berre ei
slags institusjonell plikt. Trass i at ein har kunna dokumentere
eksistensen av unntakslover i Natolanda, blei desse ikkje sette ut i
livet, bortsett frå i Hellas. I Noreg har korkje NKP, SF, SUF, AKP/RV/SV
nokon gong truga maktbalansen. Heller ikkje alle dei radikale
studentorganisasjonane på 70-talet. Heller ikkje Nei til EU.
Herskarklassen kontrollerer fagrørsla. Dei har framleis bukta og begge
endane. Det hjelpte ikkje at nokre studentar "proletariserte" seg for
20-25 år sidan. Dei fleste har konvertert seg att, og blitt til "eliten"
i samfunnet. Dei fleste har svike draumen om ei betre verd til fordel
for personleg realisering, suksess, karriere og vinning.
Det finst heldigvis nokre som strittar mot til alle tider, som er
ubøyelege, og som ikkje gir opp tanken. Prisen for dette kan vera enorm
på den konvensjonelle,småborgarlge verdiskalaen, men i røyndomen kostar
det lite samanlikna med den permanente katastrofen til dei milliardar av
menneske som lever på den andre sida. Det er dette som må vera
perspektivet heile tida.
Eg har som de veit stor tru på den nye internasjonale motstandsrørsla
som veks fram, og som har fått vinger dei siste åra. Det aukande
"medvitet" til herskarklassen heng i stor grad saman med denne
motrørsla. Og så sjølvsagt akkumuleringa av konsekvensar, dei grelle
resultata av kapitalistisk "vekst" og barbari - aukande forskjellar
mellom rike og fattige, "kugalskap", forureiningsskandalar,
miljøkatastrofar, klimaendringar osb. Det finst no så mange alternative
stemmer at herskarklassen ikkje kan lata som ingenting lenger. Dei er
nøydde til å prøve å få kontrollen over denne rørsla også, helst
nøytralisere motstanden heilt. Tidlegare bannlyste organisasjonar blr no
inviterte til toppmøte og konferansar. For litt over femten år sidan
sprengte franske hemmelege agentar Greenpeace-skipet "Rainbow Warrior"
på hamna i Auckland, New Zealand. No samarbeider den franske marinen med
Greenpeace i samband med forliset til den italienske kjemikalietankaren
"Ievoli Sun" på kysten mellom Bretagne og Normandie.
Dei oppnår nokre resultat her og der, men dei klarer ikkje å ta brodden
av den nye miljø- og antiglobaliseringsrørsla, fordi ho er open,
mangfoldig og spenner så breidt geografisk. Bellona-leiaren er fascinert
av Statoil sin "nye" teknologi som går ut på å løyse problemet med
CO2-overskotet i atmosfæren ved å pumpe gassen inn i sandsteinlag 1000
meter under havbotnen. Det finst liknande døme, men det er berre
keisaren sine nye klede. Ein må ikkje høyre på slikt vrøvl. Like lite
som ein må høyre på forsikringar frå forskjellige nasjonale
representantar om kor fortreffeleg nivået er på alle område i landa
deira. Det er vekstfilosofien som er sjølve problemet - ideen om at ein
kan halda fram med å vekse i det uendelege berre ein finn teknologiske
"løysingar". Ideen om at naturen er uendeleg og kan temjast til evig
tid.
Eg skulle ønskje ein slapp å høyre slikt frå folk som ein skulle tru
hadde betre vit. Dette gjeld også etter mitt syn deler av propagandaen
til Nei til EU, som diverre let seg freiste meir av populisme enn av
klårsyn. Kven trur eigentleg på at Noreg kan forfekte høge nasjonale
standardar og institusjonell og politisk sjølvberging, "sjølvråderett",
samstundes som landet fører ein imperialistisk, nykolonialistisk
politikk, og er ein del av det kapitalistiske "markedet" utan grenser?
For meg blir dette skinheilag meiningsløyse. Ein vil ha både i pose og i
sekk. Den norske makta vil forureine bortimot fritt, og samstundes vera
dei mest miljøvenlege. Dei vil fritt eksportere oppdrettsfisk frå ein
industri med liberal lovregulering og liberale, "sjølvpålagde" normer,
samstundes som det blir kravd høg veterinærstandard på importert mat.
Går det an å forsvare slikt? Er det nokon forskjell mellom dei norske
kapitalistane og kapitalistar andre stader? Er den norske Makta betre
enn den europeiske?
I staden for å skrike opp om EU sitt veterinærdirektiv som eit isolert,
nasjonalt problem, burde folk på venstresida i større grad knytte den
nasjonale kampen til den internasjonale, og slutte med å gå i ring rundt
nokre heilage kyr som er daude for lenge sidan og som ikkje fører nokon
stad. Det er herskarklassen som gnir seg i nevane. Dei klarte å
kanalisere debatten og motstanden inn i eit spor dei i det minste i
festtalar kan forsvare. Nei til EU i 1994 førde sjølvsagt ikkje til
alvorlege problem i eit land som flyt på eit hav av svart gull. I
skuggjen av NEIet og alle illusjonane til aktivistane som trudde på
sjølvråderetten, og på nasjonen som alfa og omega, har herskarklassen
klart å få i stand ei gradvis, nesten usynleg tilnærming til den
europeiske marknaden. Herskarklassen tenkjer europeisk, og enda lenger -
globalt, og det byrja for mange år sidan. Den store misforståinga til
venstresida og deler av eit utdøyande nasjonalt småborgarskap, har vore
å klamre seg til vraket av nasjonen, enda kor ung han er, eller kanskje
nettopp difor... nasjonen er framleis identisk med frigjering. Men dette
fører sjølvsagt ingen veg. Ein hamnar på sidelinja, og i Noreg har ein i
tillegg fått eit anna problem med ein populistisk konkurrent, sjølv om
denne berre let som om han trur på nasjonen. Han brukar nasjonen som
springbrett til avsluttinga på den politiske karriæra si.
Korleis kan det ha seg at venstresida ikkje har meir innverknad på det
norske samfunnet? Er det berre fordi det er nokre få att? Er det fordi
venstresida nyttar ørkeslause metodar? Finst det noka "venstreside" i
det heile teke? Er det mogleg å sameine gamalstalinistane i AKP med den
nye miljørørsla? Er problemet at nokre få klamrar seg til nokre få bein
og ikkje vil dele på "makta", kontrollen (jf situasjonen til KK dei
siste åra)?
I Frankrike finst det ei stor og mangfoldig venstreside, men lite
sameining. I tillegg til nokre smågrupper på ytre venstre, trotskistar
og anarkistar, har me ei regjering som er er samansett av det som blir
kalla "la gauche plurielle". Men det er så som så med framsteg og
samfunnsendring. Det er umogleg i lengda å sameine betongkommunistar,
sosialdemokratiske/-liberale karrieristar og grøne miljøaktivistar.
Anten går Les Verts ut av regjeringa, eller så kjem partiet til å bli
splitta. Det er vel helst det siste som kjem til å skje. For Dominique
Voynet ser ut til å like temperaturen i miljøministerstolen. Ho er som
dei andre. Ho likar makta, sjølvrealiseringa, "det å kunna setja ideane
ut i livet". Problemet er berre at ideane ikkje lenger liknar på det dei
var. Ho representerer berre på papiret Les Verts, i beste fall ein
fraksjon i partiet.
Det er difor eg dei siste 21 åra ikkje har vore medlem av noko parti.
Det einaste som gir meining er den prinsipielle skepsis, den evige
motstand. I dette er den nye rørsla frigjerande - ATTAC, Confédération
paysanne, Via Campesina og dei andre. Det er rørsler som er animert av
ein felles motstand, og av mange idear. Det er ikkje lukka parti, eller
interesseorganisasjonar opptekne av særinteresser, eller annan daudfødd
materie.
Eg har aldri vore tilhengjar av eit Storeuropa i den imperialistiske
forstanden av ordet, sjølv om eg i valet mellom pest og kolera ville
velje ei bipolær verd framfor den einsidige amerikanske dominansen i
dag. Eg er mot mange sider av politikken til EU-kommisjonen og den
tilbakegangen som denne fører til. Eg har ikkje bastante meiningar om
den norske EU-kampen, bortsett frå at eg som sagt tar avstand frå det
nasjonale kannestøyperiet som deler av venstresida deltar i.
Eg har heller aldri vore tilhengjar av Nato, sjølv om eg forsvarte og
framleis forsvarer kosovoalbanarane sin rett til sjølvstyre, og
sjølvstende om dei ynskjer det. Den nasjonale retten til albanarane blei
ofra på det imperialistiske altaret for mange år sidan, og den nasjonale
fasen i dette folket si historie er blitt utsett. Ein har sett nok
resultat av dette på Balkan. Etter ei nasjonal konsolidering, og om
nokre år kan det hende at albanarane er immuniserte mot den nasjonale
sjuken. Eg forsvara Natointervensjonen på humanitært grunnlag, sjølv om
eg ser at det "humanitære" hadde mange fasettar.
På same grunnlag forsvarer eg ein internasjonal intervensjon i
Palestina, neppe med Nato i brodden denne gongen. Det palestinske folket
er i ein pressa situasjon, og har lite å stille opp mot det israelske
herrefolket. Gategerilja er det einaste våpenet palestinarane har, men
det fører til for store lidingar.
Eg går elles inn for boikott av Israelske varer, liksom varer frå det
sørafrikanske apartheidregimet dels blei boikotta i si tid. Eg høyrer
ikkje så mykje ekko av dette diverre. Likeløysa rår, saman med det
individuelle perspektivet i eitt og alt. Det nærmar seg jul,
vareskodespelet sitt maksimale vanvidd.
Du har nok rett, Karsten:
> Muligheten for at "kapitalismen" rett og slett er menneskehetens biologiske
> kommen til kort på linje med andre arter, er voksende. Liberalismen,
> pengebegjæret og konsumbegjæret synes å ha avdekket menneskehetens akilleshel.
> Tunnelsynet er i dag det altdominerende. Alle ser bare sin egen nese og knapt
> nok den og så diverse penge- og konsumfatamorganaer.
Oddmund Garvik
______________________________________________________________________________
Vous avez un site perso ?
2 millions de francs à gagner sur i(france) !
Webmasters : ZE CONCOURS ! http://www.ifrance.com/_reloc/concours.emailif
This archive was generated by hypermail 2b29 : Thu Jan 18 2001 - 10:59:25 MET