Eg vonar du ikkje trur du er aleine om å ha oppdaga at "demokrati" i den
samanhengen du nemner, er ein frase. Det førre innlegget ditt og andre
innlegg blir truleg ikkje kommenterte anten fordi det ikkje er så mykje å
leggje til, eller fordi det er heilt på sidelinja, eller fordi du druknar
deg i retorikk, eller fordi det ikkje er så interessant å diskutere alle ting
samstundes. Det finst eit vell av grunnar. For min eigen del finn eg denne
diskusjonen interessant, men nett no tykkjer eg det er ei avsporing.
Du har liksom andre "tvilarar" kasta deg på Rambouillet-avtalen, og knyttar
diskusjonen om "demokrati" til denne. Som avtaleutkast kan han diskuterast,
men som argument mot krigen held det ikkje. Konflikten i Jugoslavia byrja
ikkje i Rambouillet. Ein må gå langt attende i tida - minst åtti år attende -
til Versailles, for å finne spora av det som skjer i dag. Det jugoslaviske
kongeriket var alt i byrjinga prega av serbarane sin tendens til å vilja
dominere, og ein aukande serbo-kroatisk antagonisme. Spiren til krigen som
braut ut etter 1990 fanst alt den gongen.
Dei siste ti åra har Serbia ("Jugoslavia") utvikla seg til eit "anna" land,
eit land som ikkje lenger er truverdig, eit land utan kreditt, utan reell
legitimitet. Skulle ein nok ein gong ha gitt Milosevic "ein sjanse"? Eg trur
ikkje det var mogleg. Rambouillet-avtalen må sjåast i denne samanhengen,
elles blir all diskusjon meiningslaus.
Mitt syn er at det var heilt på sin plass å stille Milosevic framfor eit
"ultimatum". Rambouillet-avtalen byrja som lause element som blei utvikla
under "forhandlingane". Den stramme haldninga frå vestmaktene si side var eit
resultat av at Serbia i altfor lang tid hadde provosert FN/Nato/Europa,
brote FN-resolusjonar, og nekta å gå med på bilaterale løysingar. Det måtte
bli hardt mot hardt til slutt.
1) Hvilke konklusjoner trekker dere av, at ledende politikere i Norge og EU
_enn ikke kjenner innholdet_ av det ultimatum de var med til å fremsette
overfor en suveren stat som forspill til skjebnesvangre og eklatante brudd
på NATO-traktaten og FN-charteret?
Spørsmålet om kva den eine og andre politikar kjende til, eller ikkje kjende
til har eg ikkje sett meg inn i enda. Det er eit spørsmål som ikkje har
skapt bølgjer i Frankrike. Eg finn denne diskusjonen interessant, men i høve
til intervensjonen og grunngjevinga for denne, er det eit underordna spørsmål.
>Det forbauser meg, at folk som Trond Andresen og Oddmund Garvik m.fl. viker
>utenom dette sentrale tema. Trond er ellers opptatt av Norges nasjonale
>selvstendighet og Garvik av EUs selvstendige linje i forhold til Big
>Brother. Bekymrer det dere ikke, hvis alt dette hviler på de rene
>illusjoner? Hvis dere er uenige med meg, så vær så vennlig å svare på
følgende:
Det forbausar meg å finne deg i rolla som inkvisitør. Kvifor skulle eg svare
på spørsmåla dine...?
Du har fått det travelt med påstått "kannestøperi" i det siste. Eg kjenner
meg ikkje truffen av dette, for eg har ikkje illusjonar om kva resultatet av
innlegga mine kan bli. Ikkje anna enn at OP evt. sjekkar namnet mitt, men det
bekymrar meg ikkje så mykje. Eg har hatt ei mappe hjå dei i årevis.
Kvifor deltar ein i eit diskusjonsforum? For å male ut sine eigne
frustrasjonar, for å dyrke ordet, den pertinente replikk? Det bli berre
monolog av slikt, ikkje diskusjon. Skulle ein fylgje logikken din kunne ein
berre ha lagt ned KK-forum. Sjølvsagt er det "bortkasta" tid. Men kva så?
Vil eg kaste bort tida mi, lese dine og andre sine innlegg, er det mitt
problem.
Me lever i forskjellige samfunn, me har forskjellige liv, me er forskjellige
individ. Det som fører oss saman er vona om ei betre verd, fri for utbytting
og undertrykkjing. For min del er dette eit heilt greitt utgangspunkt.
>2) På hvilke KONKRETE punkter adskiller "norsk" eller "europeisk"
>utenrikspolitikk seg nå fra USAs?
Eg er ikkje blind og har ingen problem med å sjå at hovudstaden i Europa for
tida heiter Washington. Eg veit til og med at dette ikkje av så ny dato. Kva
er det du vil fram til?
>3) Hvilke KONKRETE eksempler har dere på, at formuleringer i retning av
>uavhengig utenrikspolitiske intensjoner betyr noe ut over innvortes
>opinionspleie?
Det er tosidig etter mi meining. Nasjonale intensjonar er reele så lenge
nasjonalstaten eksisterer. At realiteten (-ane) ikkje står i stil med
intensjonane er ikkje berre eit resultat av "spill"/"løgn"/"bedrag". Det
er også eit resultat av historiske og økonomiske forhold, av det faktum at
nasjonalstatar kan ha/har forskjellige interesser. I Europa fører dette til
lamming av det "europeiske prosjektet" på mange område. På det
militære/utanrikspolitiske området har splittinga ført til at det førebels
ikkje finst eit europeisk alternativ til Nato, heller ikkje ein felles
europeisk utanrikspolitikk. USA deltar direkte og indirekte i denne
prossessen, splittar og herskar. Striden mellom Europa og USA kjem i dag
først og fremst til uttrykk innanfor handelspolitikken, landbrukspolitikken
og kulturpolitikken. Tida får vise kva det blir til seinare.
>4) Hva fører vedtak på SV-landsmøter med seg utover politisk overvåking av
>de som ikke føyer seg inn i den ellers fullstendig monolittiske
>utenrikspolitiske totalitarismen?
>5) Hva betyr "demokrati" nå, bortsett fra maktesløs skravlefrihet i en
>krakelerende velstandsidyll? Hva har dere tenkt å stille opp med DET?
>Fortsette å leke statsminister-leken, generalsekretær-i-FN-leken osv.?
Eg forstår kva du meiner, men det vedkjem meg ikkje.
Oddmund Garvik
PS: Denne helga har eg bruka til å pakke mat og utstyr i kartongar som skal
sendast til Albania. Eg veit det berre var ein drope i havet, og er ikkje
stolt av verket. Men eg tykkjer sant å seia at det er betre å gjera dette,
enn å springe ræva av seg i "demoer" mot krig. Dei fleste er mot krig, men
ikkje på kva som helst vilkår.
Ei "antikrigsrørsle" som ikkje tar klårt og tydeleg avstand frå terroren til
det serbiske regimet og stiller dette på første linje, men som i staden
leitar etter nåler i ein høystakk, grip til alle slags påskot og
forvrengjingar av røyndomen for å unngå, eller motviljug og gå med på at det
finst overgrep, er ikkje truverdig, for motiva er korkje klåre, eller
ærlege. Ei "antikrigsrørsle" som let seg kompromittere av element som står
fram som femtekolonne for det terroristiske regimet i Beograd og raudbrune
krefter i den tidlegare Sovjetunionen, fungerer som noko heilt anna. Karsten
skreiv nokre linjer om skam for ei veke sidan som også har aktualitet i høve
til "antikrigsrørsla:
>I trettiåra og under krigen og nesten fram til åttitallets begynnelse var
>fenomenet "skam" vanlig, i dag er det helt generelt ukjent. Slik sett står i
>visse henseender mange fenomener i dag lavere enn dengang.
ds.