Eg var i Paris i førre veke, kom heim att i kveld, og ser at Johansen held
fram med det personlege hylekoret sitt. Dette er ingen debatt, berre
tiradar av lause påstandar. Eg veit ikkje kva du vil fram til, Johansen.
Trur du verkeleg at du er i posisjon til å dele ut slike karakteristikkar
som du gjer? Trur du at du er aleine om å vera oppteken av brotsverka i
Palestina? Av å freista å forstå kva det handlar om?
Du gjer det lett for deg sjølv. Du går i fistel, og ber andre om å halda
kjeft, medan du skrur opp volumet heilt til det berre sprakar. Du kan
sjølvsagt ha rett. Det er mogleg at det finst stunder då ein kanskje
heller skulle halda kjeft. Problemet er at du gløymer å inkludere deg
sjølv, og då fell det til jorda. Eg kan forstå at du er frustrert og
fortvila, men det er eit dårleg påskot for å gå av støvleskafta på denne
måten.
For min del har dei siste dagane diverre vore fulle av "medløperi". For
tre dagar sidan gav eg blod til Palestina, (ein aksjon som ikkje går heilt
som han var tenkt, fordi det franske utanriksdepartementet ikkje har halde
lovnadene sine, men det er ei anna sak.)
For to dagar sidan gjekk eg i ein demonstrasjon saman med rundt 40.000 av
slike som du kanskje får fnatt av (mellom andre José Bové som nyleg blei
utvist frå Israel) - dvs. alle slags folk som er i stand til å sjå
perspektivet og kronologien i ein langvarig frigjeringskamp utan på død og
liv, og på same tid å vilja stilla finurlege vilkår for å delta.
Javisst gjalla det i "Allah O' Akhbar" mellom andre meir politiske
slagord. Men kva så? Skulle ein ha knipe att ræva, snyrpt lippa og gått ut
av toget?
Frankrike er det landet i Vest-Europa som har flest muslimar (bortimot
5 millionar), og flest jødar (snautt 1 million). Det er "naturleg" at
hendingane i Palestina skaper stor debatt og til ein viss grad nører
oppunder alle slags antagonismer. Den "propalestinske" demonstrasjonen
gjekk likevel tvers gjennom Paris til den symbolske place de la Bastille
utan problem og ukontrollert framferd frå perifere grupper. Berre
ultrasionistane frå "Betar" freista seg eit par gonger, men blei
kategorisk fjerna av ordensvernet til arrangørane.
Det var eit stort mangfald i dette toget. Yngre og eldre kvinner i "haïk",
"djellaba", strame bukser og miniskjørt gjekk side om side med skjeggete
fundamentalistar, kurdarar, nordafrikanarar, folk frå andre deler av
Afrika, Sør-Amerika, Karibia, Asia, ein god de vanlege franskmenn liksom
underteikna. Eit kosmopolitisk gjennomsnitt med andre ord.
Like framom meg gjekk tre kvinner i femtiårsalderen kledde i djellaba og
slør, med palestinske flagg og siste nummer av "l'Humanité" - avisa til
PCF - festa på stengene. Skulle eg ha gitt dei ein leksjon
i "antikapitalistisk allianse mellom lønnsslavene, de arbeidsløse osv.
blant palestinere og israelere og blant alle andre"? Skulle eg ha slått
dei i hovudet med kor viktig det er med "en gradvis overvinnelse av
nasjonalromantikken og den religiøse fanatismens galimatias hos bosettere
såvel som Hamas", osb?
Dersom "le ridicule" var dødeleg, ville du ha vore daud for lenge sidan,
Johansen. Kor fjollute går det an å bli?
I går, søndag, var det jødane sin tur til å marsjere. Det blei to
demonstrasjonar på eit vis. Den eine meir openlyst proisraelsk enn den
andre, med berre 200 meters avstand. Ruta var kortare, politimakta var
tydelegare til stades, og toget var større enn dagen før - bortimot
100.000 i følgje arrangørane - frå place de la République til place de la
Bastille.
Den første og største, opent proisraelske demonstrasjonen var stabla på
beina av fleirtalet i CRIJF (Conseil représentatif des institutions juives
de France) "mot antisemittismen" og "for det israelske folket".
Den andre parallelle demonstrasjonen like bak sprang ut av "fredsrørsla",
hovudsakeleg "Shalom Artzav" (Fred No), og forskjellige andre grupper,
saman med "Ligue des droits de l'homme". Det skulle også vera ein protest
mot den såkalla "antisemittismen", og i tillegg til å markere seg i høve
til krigsretorikken til Sharon, gjekk dei siste også inn for ein eigen
palestinsk stat under slagordet "To folk, to statar".
Å skrike opp om "antisemittisme" i samband med enkeltståande, kriminelle
brotsverk utan rasistisk og politisk innhald, er ei slags reflekshandling
i store deler av det jødiske samfunnet. Men korleis kan ein skulde dårleg
integrert/segregert forstadsungdom med arabisk/semittisk bakgrunn for
"antisemittisme"? Dette har alltid vore ei gåte for meg.
I tider då det bles rundt Eretz Israel, blir media på mystisk vis brått
fulle av stoff omkring jødeforfylgjinga og liknande retrospektiv, som om
dette var det mest presserande temaet kvar gong den israelske staten
valsar ned all motstand og raserer fragmenta av ei palestinsk framtid. Det
er inga sensjonell avsløring å seia at jødiske organisasjonar og grupper
dominerer franske media. Det er sjølvsagt tabu og "antisemittisk" å seia
slikt, men det er også vanskeleg å ikkje ta avstand frå skinheilagdomen i
denne typen programmering.
"Betar" og andre høgreekstreme jødiske grupper gjorde elles alt dei kunne
for å spreie den sionistiske "bodskapen" under dei "antisemittiske"
demonstrasjonane (full støtte til Sharon og Stor-Israel). Dei gjekk
laus på journalistar, tilfeldig forbipasserande, kvinner og born. Dei
klarte til og med å stikke ned ein politikommisær. CRIJF seier dei "tek
kraftig avstand frå dette" i dag, men i går blei det ikkje gjort noko som
helst for å stoppe dei. Betar-yngelen kom seg utan vanskar opp på den
store kolonna på Bastilleplassen med sionistflagget og alle dei groteske
slagorda. Og det var diverre dette som blei lagt merke til i jødane sin(e)
demonstrasjon(ar). Fleire jødiske vener eg snakka med etterpå, angra på at
dei i det heile teke hadde stilt opp.
For 20 år sidan demonstrerte eg i Tel Aviv saman med "Shalom Artzav".
Sidan den gongen har eg sett såpass mykje av opportunismen til den
israelske "venstresida" at det for min del ikkje var aktuelt å demonstrere
saman med dei, heller ikkje denne søndagen. Visst finst det enkeltpersonar
som det står stor respekt av, visst finst det israelarar i
menneskeskjoldet rundt Arafat, men desse er ytterst få. Det store
fleirtalet valde bøddelen Sharon til statsminister og leiar av nasjonen,
og ingen har klart å stable på beina noko alternativ til den
krigspopulismen som Sharon framleis surfar på.
Har ein sett det israelske herrefolket i aksjon, blitt plaga og truga på
livet av arrogante og sjølvgode soldatar og offiserar frå Tsahal, har ein
det ikkje så travelt med å stille opp skjema og rasle med "ideelle
løysingar". Nett no er det om å gjera å stø det palestinske forsvaret av
det vesle som er att, og setje i gang forskjellige aksjonar retta mot
staten Israel, same kor symbolske dei måtte vera. Det palestinske folket
er nok ein gong i ein desperat situasjon.
Når Johansen i eit anna innlegg t.d. hoverer over boikottaksjonane mot
Israel ved å seia at ein slik aksjon blir "temmelig meningsløs hvis ikke
også i det minste amerikanske og danske varer boykottes", er han med på ei
form for sabotasje som berre tener sioniststaten og ingen andre. Skulle
ein også ha nytta same type argument i samband med boikotten mot
Sør-Afrika i si tid? Om du var logisk med deg sjølv, Johansen, burde du så
snart som råd kople deg av Internett og kaste eller selje pcen. Få ting i
kvardagen til den vestlege eliten, som du sjølv høyrer til, er så tvers
gjennom nordamerikanske "produkt" som desse.
Du freistar å ironisere over internasjonalismen min, og du har rett.
Internasjonalismen gjeld ikkje grupper og rørsler som gir seg ut for anna
enn det dei er. Elles er eg som sagt samd i mykje av det du skriv.
Problemet er at ein ikkje kan gjera alt samstundes. Alt har si tid. Eg ser
ikkje på det som ei presserande oppgåve å terpe på utopiske spørsmål i den
aktuelle, svært pressa situasjonen. Dette er først og fremst retorikk,
Johansen. Du gjer dessutan same feilen som du deler med store deler av
vestlege media (og som du også gjorde i samband med terroren til
Milosevic-regimet): Du set den eine parten rygg mot rygg med den andre,
som om ein kunne samanlikne situasjonen til israelske og sionistiske
nybyggjarar bak militær eskorte med livet til makteslause palestinarar
overletne til seg sjølve i okkuperte byar, landsbyar og flyktningeleirar.
Under dekkje av å vilja utvikle ei form for "analyse", er du i realiteten
uhyggjeleg simplistisk! Kva veit du, Johansen, om livet i Palestina? Har
du vore der? Har du nokon gong sett foten i denne delen av verda? Då hadde
du nok ikkje skrive slikt "pseudoakademisk lirumlarum" (for å nytta eit av
dine eigne uttrykk).
Du motseier deg sjølv. Du vil gjerne stø den palestinske motstandskampen,
samstundes som du overser fronten, samhaldet mellom dei forskjellige
gruppene, og rakkar ned på den lovleg valde representanten for det
palestinske folket. Dette endar diverre til slutt opp i sitt reaksjonære
motstykke.
Du oppkastar deg nok ein gong til "vi". Men kven er "vi"? Etter all
nedrakkinga inkluderer du meg likevel i denne eliten som liksom skal kunna
døme det moralske innhaldet i motstandskampen til forskjellige undertrykte
folk? Kven er det du tar deg for, Johansen? Eg korkje kan eller vil
"utstede" noko som helst, aller minst blankofullmakter, og har då heller
ikkje gjort det. Dette er latterleg, på same vis som påstanden om at eg
skulle stø Hamas eller PFLP.
Du minner på forunderleg (og sikkert ufriviljug) vis om dei elles så
støyande påfuglane BHL, Glucksmann m.fl. som (rett nok i motsetnad til
deg) er fråverande i desse tider. Ein har ikkje høyrt knysten frå dei på
lange tider no, ikkje sidan dei "geniale" analysane av "antiamerikanismen"
("ce socialisme des imbéciles") og alt det andre tøvet dei lirte av seg
like etter 11. september i fjor. Av ein eller annan mystisk grunn
presterte avisa Dag og Tid å gi eit av makkverka til den sjølvproklamerte
"filosofen" BHL stor plass i eit nummer tidlegare i vinter.
Kvifor går Sharon til åttak på PA og ikkje på islamistane? Fordi han
politisk vil tilinkjegjera palestinarane. Eg er ikkje så usamd med deg i
det du seier om Hamas/PFLP, med det atterhald at eg ikkje set bøddel og
offer, undertrykkjar og undertrykt, okkupant og okkupert, i same kategori.
Den arabiske journalisten Saleh Bachir skreiv forresten om dette
spørsmålet (og om ambivalensen i den israelske fredsrørsla) i "Courrier
International" nyleg: http://www.courrierinternational.com/mag/couv.htm
Slutten av innlegget ditt går eg ut frå ikkje var mynta på meg (i så fall
sparkar du nok ein gong inn opne dører.) Med dette rundar eg av denne
"debatten".
Oddmund Garvik
--- Mer 3 avr 2002 18:44:25 GMT "Karsten Johansen" <kavejo@ifrance.com> a écrit:> Oddmund Garvik står i sine innlegg senest for en typisk ml-tilnærming > til internasjonal solidaritet: solidariteten skal som i sin tid i den > spanske borgerkrigen være kritikkløs og apolitisk. (bla-bla)... > > Garvik kommer, i en maktkynisk og stalinistisk tradisjon, til å utnytte > de mange palestinernes lidelser til moral blackmail ved å framstille > hele dette folket som noen stakkarar som historien har plassert slik, at > man ikke kan forvente at de skal kunne organisere seg demokratisk, > opptre moralsk sivilisert eller forøvrig tenke selv. (bla-bla)... ______________________________________________________________________________ ifrance.com, l'email gratuit le plus complet de l'Internet ! vos emails depuis un navigateur, en POP3, sur Minitel, sur le WAP... http://www.ifrance.com/_reloc/email.emailif
This archive was generated by hypermail 2.1.2 : 11-07-02 MET DST