Et av nrks mest forutsigbare programmer, breddfullt av nullmeldinger, er det
innenriks-"politiske" kvarteret om morgenen.
Innholdet er lett beskrevet: "Politisk kvarter" handler om "sentrums-
partiene", dvs. KrF og Venstre, en sjelden gang om Ap. I ni ut av ti
tilfeller bringer "programmet" et snorksøvndyssende mikrofonstativs
"intervju" med enten Einar Steensnæs, Svarstad Haugland eller Lars Sponheim.
Evt. Sylvia Brustein eller en annen Ap.-tåkelur.
"Programmet" kan med fordel ta navneforandring til "her kan familien lage
kaffe" eller noe liknende som beskriver virkeligheten.
Helgheims beskrivelse er utmerket. Her får vi også god opplysning om det
hyperfeministiske AKPs store asiatiske farsskikkelse og hans sterke
kvinnepolitiske engasjement.
Karsten Johansen
http://www.dagogtid.no/arkiv/2001/17/roald
Dag og Tid nr. 17, 26. april 2001
Roald Helgheim: Det politiske kvarter
Å vakne opp til det politiske kvarteret i morgonradioen kan by på
sjokkerande opplevingar. Her om dagen starta det med ein fersk gallup.
Tilfellet ville at Ap hadde gått ned, og partisekretær Torsvik sa at enno er
det lenge att til valet, og no om dagen tenkjer folk mest på at det snart er
ferie. Kvifor det momentet skulle ramme akkurat det partiet mest, vart ho
aldri spurt om. I staden kom det vanlege lirumlarum av politikarkommentarar,
med ein inkjeseiande valforskar attåt.
Det var då dei svitsja over på om det er så at kona til statsministeren har
byrja å spele ei politisk rolle, ettersom ho under statsbesøket i India
viste seg stadig oftare ved mannen si side! Eg kunne nesten sjå dei bekymra
uttrykka til kommentatorane, mellom dei ein Geelmuyden Kiese-rådgjevar som
meinte Stoltenberg-frua si rolle var å kaste glans over mannen, og gjekk ho
lenger enn det, var det fare på ferde. Til og med valforskaren meinte noko
om saka, endå det er ukjent for meg at han har forskarkompetanse på rolla
til politiske ektefellar. Eg trudde knapt mine eigne øyre. Det var då eg
byrja å tenkje på Fru Mao.
Lagnaden til Kinas førstedame er skildra i Anchee Mins dokumentarroman
Madame Mao, som nyleg kom på norsk. (Her i avisa omtalte vi den engelske
utgåva i fjor.) Skodespelaren som gjorde gjennombrot i rolla som Nora i
Ibsens Et dukkehjem, gifta seg med Mao i den raude basen i Jenan. Då
formannen kunngjorde for partileiinga at han ville skilje seg frå den
revolusjonære heltinna Zi-chen og gifte seg med jenta som skulle ta namnet
Jiang Qing, stilte partiet som vilkår at ho aldri skulle få politisk makt.
Som kjent gjekk det ikkje den vegen. Skaparen av dei revolusjonære
mønster-operaene fekk ein så sterk maktbase under Kulturrevolusjonen at ho
på eit tidspunkt var den reelle herskaren, men med Mao i ryggen.
Likevel viste dei seg nesten aldri saman, og det å leve i skuggen av Mao
gjorde at Jiang Qing tidleg fekk auge til både fru Zhou Enlai og til den
strålande frua til Liu Shaoqi, Guang-Mei, som i tillegg til å vere uvanleg
vakker spela ei viktig politisk rolle. Måten Jiang tok hemn på både over
henne og mannen under dei verste eksessane under Kulturrevolusjonen, høyrer
til skrekkavdelinga i boka. Men alt som revolusjonær heimeverande i Jenan
tidleg på førtitalet byrja Jiang Qing å mase på mannen. Den uavhengige
intellektuelle kvinna Qingzhao har nett skrive romanen Den nye Nora, ho er
ei kjend kvinne som til og med er delegat på partiets landsmøte, der fru Mao
ein gong ikkje får vere med på opninga. Ho tar det opp med mannen ein kveld
dei har lagt seg.
«Kan jeg delta på landsmøtet?
Ikke noe svar.
Hun spør igjen.
Mao begynner å snorke.»
Då Qingzhao kjem på besøk til Jiang Qing spør ho «om Madame Mao sammenlikner
seg med Madame Roosevelt. Qingzhao beskriver Madame Roosevelt, hennes
innsats for amerikansk politikk og vestens historie.» Jiang fortel:
«En kveld forsøker jeg å diskutere Madame Roosevelt med Mao. Du er ikke
Madame Roosevelt! Han sparker av seg skoene og blåser ut lyset.«
I det politiske renkespelet mot maktas tindar skal ho etter kvart bli ein
alliert med Kang Sheng, partiets grå eminense som skulle avansere til
nestleiar under Kulturrevolusjonen, men som døydde før oppgjørets time med
Firarbanden. Men det er ei anna soge. Eg har berre falle i tankar ein grå
aprilmorgon. Dagen før las eg ein utruleg reportasje frå Downing Street 10,
der Cherie Booth Blaire tok imot Dagbladets London-korrespondent. Grunnen
til at ho opna dørene skulle vere «de voldssomme konsekvensene britene nå
erfarer av munn- og klovsykeepidemien bringer med seg. Etter ni uker har
bilder av brennende dyr og ei delvis avstengt landsbygd skremt vettet av
turistene.»
Over Dagbladets dobbeltside er dette alt som står om den alvorlege ramma for
vitjinga. Resten er ein sosietetsreportasje så tanketom at sjølv eit
vekeblad ville refusert han, toppa av følgjande gullkorn frå fru Blair:
«Velkommen til Storbritannia, her er det åpent. Husk at vi har mye å by på,
også av moderne kunst og spennende teater. Dere nordmenn lar dere vel ikke
skremme av været, smiler hun.»
Roald Helgheim
This archive was generated by hypermail 2b29 : 03-08-01 MET DST