Det er IKKJE sant at det er dreve konstant personhets av Røssaak,
ikkje ein gong det utskjelte "kulturoppropet" hadde noko krav om at
redaktøren skulle gå. Derimot kom det eit "motopprop" som var svært
patetisk i og med at det uttrykte forarging over krav som aldri var
stilt (redaktørens hode på eit fat) og ei kampanje som ALDRI hadde
vore personretta. Tvert i mot var utgangspunktet for
kultursidekritikken at ein såg Ny Redaktør som ein sjanse til dialog.
At ordskiftet vart noko usakleg og litt "krig" meiner eg
det i all hovudsak er Røssaak sjølv (som skreiv side 2 om einaugde
ml-arar etc FØR oppropet var presentert i KK) og hans kumpanar som
har skulda for. Det er frå DEN sida det usaklege og personhetsen har
kome. Dette er viktige fakta i saken. Det Stygge Dyret (AKP) heldt seg,
etter kva eg
hugsar, unna orsdkiftet, truleg av di dei er klår over kor overivrige
some debattantar er med "Det Totalitære AKP Driv
Maktmisbruk"-pistolen.
Når dette er sagt; eg er heilt samd med Helgheim i at Krav Om
Redaktørens Avgang er god ammunisjon for Røssaak, og truleg nett kva
fyren er ute etter. Difor angrar eg ein smule på mitt innlegg, eller
i alle fall på tittelen; "Slutt å gje mannen løn". Helgheim har altså
mykje rett i denne påpeikinga.
Samstundes, til forsvar for meg sjølv; eg skreiv sers tydleg av dette
ikkje er eit innlegg til avisa, nett av dei omsyn som er nevnt. Og
det må òg gå ei grense for kor mykje ein skal halda kjeft med det ein
ser på som rettvis kritikk, av omsyn til taktikk andsynes den billige
stigmatiseringa som ofte blir revolusjonære til del, ikkje minst i KK
sine spalter.
Det ville vore fint om Helgheim ville utdjupa det litt
ukonstruktive omgrepet "klakkør" som han finn det riktig å nytta
om underteikna og Raud Ungdom. OK?
Det vil òg vera nyttig for ordskiftet om Helgheim kan seia noko om han
meiner det finst ei grense for kva som rommast innafor "å vera
kritisk til revolusjonen, men framleis i tråd med ein revolusjonær
føremålsparagraf". For det kan vel ikkje vera slik at dette omgrepet
gjev plass til all slags antirevolusjonær propaganda/synspunkt, berre
dei blir framført med støtte frå Klassekampen sitt budsjett? Nei? Men det
er nett dét eg meiner Helgheim lyt greia litt ut om sitt syn på, av
di Røssaak no tøyer grensa for kva som er sunn skepsis/bondevett/å
vera kritisk til revolusjonar, i retning konvensjonelt, borgarleg,
antirevolusjonært tullprat. Og kven vil vera tent med dét? Dei
kritiske revolusjonære?
Eg vil gjerne vita kva Helgheim byggjer sine konklusjonar om "visse
folk" (RU?) som ikkje ynskjer ordskifte om historia til den praktiske
"sosialismen" på. Kva er grunnlaget for denne konklusjonen,
Helgheim? Eitt innlegg frå Marsdal? Fleire? Raud Ungdoms plattform,
bladet Rebell, eller anna eksternt materiell? Eit meir konkret
ordskifte om dette vil eg, og sikkert også visse folk, gjerne ta del
i.
Magnus Engen Marsdal
PS
No har det allereie gått føre seg noko ordskifte "Om Stalin" på
Gatasp-mail. Eg skreiv eit innlegg som var litt kritisk til Geir
Sundets innlegg, som eg meinte var for apologetisk i synet på
Stalin-regimet. For å kanhenda gje Helgheim og andre meir grunnlag
for ordskifte med "visse folk", legg eg ved dette innlegget (som
IKKJE er nokon gjenomtenkt plattform for Synet På Sovjet):
Takk til Geir Sundet. (Men...)
Heilt samd i at poenget med å diskutera sovjet, kina etc må vera å
LÆRA noko, ikkje å repetera borgarlege fraser om kor FÆLT alt var.
Men eg har eitt lite problemmed det Sundet skriv: Han identifiserer
seg/oss med Stalin-regimet. Han ser aldri (verkar det som) på Stalin
som ein HERSKAR, har ser han berre som opprørar.
Men Stalin-regimet var ikkje opprørarar, dei var eit statsberande
parti på eit kjempekontinent, og dei var det einaste lovlege partiet.
Dei styrte eit klassesamfunn, og høyrde på ingen måte til underklassen
sjølve, tvert i mot. Under stalin fekk marxismen ei ny, råtten side:
Frå å vera ein teori for opprørarar, vart marxismen delvis omskapt til
ein ideologi for herskarar. Ikkje eit uviktig skilje.
Litt lønsstatistikk, ca 1930, Leningrad (kjelde: Hans Ebbing 1974
"Stalinismen - en marxistisk kritikk"):
Fabrikkarbeidar: 65 rublar i månaden.
Funksjonær i det sentrale statlege planleggjingsorganet: 350 rublar i
månaden. Toppleiar i dette planleggjingsorganet: 1500 rublar i
månaden.
Når folk kritiserte desse lønsskilja, gjekk Stalin til harde åtak på
"likhetsmakerne".
Problemet til bolsjevikane (Stalin og gjengen) var at dei vart
avhengige av å samarbeida med ein masse funksjonærar/ekspertar frå det
gamle borgarlege/tsaristiske statsapparatet. For å halda desse lojale
til Sovjet-staten (hugs det var "borgarkrig" med åtak frå vestlege
makter i fleire år) måtte dei gjes privilegie (høg løn). Privilegier
til toppane i stat, parti og byråkrati er som vi veit ikkje noko
ukjend fenomen i det "sosialistiske" Aust-Europa. Slik vart det med
kvart ein slags "klasseallianse" på toppen, mellom desse borgarlege
byråkratane og partitoppen (Stalin & Co), som hadde interesse av å
oppretthalda ro og orden, staten si makt og auka produksjonen mest
mogleg. Altså ikkje så ulikt klassalliansen mellom
embetsverk/DNA/Privatkapital her i landet.
(No, 17. mars, vil eg leggja til: Med kvart vart stats- og
partiapparatet fylt opp av folk med arbeidarbakgrunn, som var "løfta
opp" gjenom regimets institusjonar for utdaning av "kader". Dette
løyste IKKJE problemet med privilgerte byråkratar, spesialistar og
partileiarar. Lenin tala om at staten sine oppgåver under sosialismen
med kvart skulle setjast ut til folket sjølv, altså "statens
hendøen". Det som skjedde under Stalin var vel i stor mon det tvert
motsette: Dei mest politisk skula arbeidarane vart trekte *inn i
statsapparatet*, og det arbeidande folket stod att enda meir
makteslause enn før.)
På 30-talet gjekk ein masse sovjetiske bedrifter over til "one man
management", som tyder at direktøren fekk eineansvaret for å syta for
at fabrikken oppfylde produsksjonsmålet som var sett av Staten.
Direktøren fekk bonus for å oppfylla krava, slik sikra ein at
direktøren fekk eigeninteresse av å få arbeidarane til å stå på.
Greitt nok (eller, eigentleg ikkje). Men kor kom direktøren sin bonus frå?
Frå "Direktørenes
Fond", som var henta frå overskotet i fabrikkane. Det tyder at direktørens
fond, og dermed
bonus, vart høgare dersom profitten vart høgare. Dette er ikkje veldig ulikt ein
kapitalistisk direktør, som også har som oppgåve å tyna arbeidarane hardast
mogleg, og får
auka bonus ved auka utbyting av arbeidskrafta. Direktørane vart altså tekne
inn i
klasealliansen på toppen, som utvikla motsette interesser av arbeidarklassen
og bøndene.
(17.mars: Samstundes fantest mekanismar som motverka
produsktivitetsauke i industrien; mellom anna denne: Direktørane vart beløna
ut i frå kor bra dei oppfylte målsetnadene for produksjonen. Dette
førte truleg til at direktøren IKKJE ynskja for høg produktivitet, av
di det ville auka planmåla til neste år, og dimed gjera det
vanskelegare å vera ein vinnar-direktør. Økonomiske mekanimar som
motverka auka produktivitet i Sovjet var truleg IKKJE progressive,
vil eg tru.)
I 1936 kunngjorde Stalin at det økonomiske grunnlaget for
klassedelinga i Sovjetsamfunnet var *vekk*, dei var på veg mot det
klasselause, kommunistiske samfunnet. Dette var skitprat, og vi kan jo
ta ein tur til Russland i dag å sjekka kor rett han fikk. Men det
viktige er: Kven er det som snakkar, når Stalin seier slikt i 1936?
Er det Folket? Er det Arbeidarklassen? Nei, det er Herskarane. Det er
herskarane som har interesse av å slå fast at det ikkje finst klasser
og klassekamp (nett som i Noreg), og det er dei undertrykte og utbytta
som får betala prisen for at eit diktatorisk Stalin-regime gjer det
straffbart og livsfarleg å vera opposisjon eller klassekjempar. Under
Stalin gjorde ein alle som var fiendar av partiet (partileiinga) til
fiendar av revolusjonen, og dermed av Arbeidarklassen og Folket, og
slike kontrarevolusjonære måtte ein sjølvsagt kvitta seg med, eller
halda i ro.
Eg meiner det er galt av Sundet å identifisera si eiga rørsle (oss
revolusjonære) såpass mykje med desse herskarane. Vi kan ikkje berre
sjå Stalin som ein Kommunist, som stod i ein vanskeleg situasjon, og
gjorde ein del feil vi må læra av. Vi må òg sjå Stalin som ein ganske
eineveldig herskar (tsar) i eit gigantland, med makt over både
produksjon/økonomi, militære og ein masse ideologiproduksjon. Eg
meiner det er lite vits i å prøva å laga ein "leninistisk" formel som
skal forklåra kvifor Stalin likevel i ein slik situasjon er eit
uttrykk for Arbeidarklassen si politiske makt.
Men eg seier ikkje at eg veit korleis det skulle vore gjort annsleis,
borsett frå at eg meiner det openberrt er reaksjonært å driva å
kunngjøra at grunnlaget for klassene er avskaffa i 1936. Den valdsame
satsinga på tungindustri, og alle problema som fylgde med dét (lite
forbruksvarer, til dømes) var jo ikkje berre dum då. Hadde dei ikkje
gjort det, hadde dei kanhenda tapt på 40-talet, og vi hadde hatt tysk
som morsmål på skulen. Så Stalin-Sovjet gjorde helt klårt ein viktig
innsats mot Hitler-Tyskland. Men det gjorde vel Churchill-England
òg??? Vi skal vel ikkje byrja å identifisera oss med Churchill for
det? Nei vi identifiserer oss ikkje med Herskarane, men med
arbeidarklasse og det arbeidande folket. Også i Sovjet og Kina.
Mingus
DS