Le Dim, 17 Déc 2000 15:13:23 +0100
jonivar skullerud <jonivar@bigfoot.com> a écrit:
> Hva mener du med at Tyskland «sigra på sett og vis»? Tyskland, i lag
> med de andre store landene, fikk øket stemmetallet i Ministerrådet,
> men ga avkall på en kommisær. Men Tyskland ga etter for Frankrikes
> erkehyklerske krav om at Tysklands 20 millioner ekstra innbyggere ikke
> skulle gi en eneste ekstra stemme i Ministerrådet, selv om Frankrike
> brukte folketallet som argument for at de store skulle få flere
> stemmer.
Dei tre store tyske "sigrane" i Nice var:
1. 27 fleire plassar i Europaparlamentet enn dei tre andre "store" landa.
2. Eit "sikkerheitsnett" som tar omsyn til den demografiske tyngda ved
avstemmingar i Ministerrådet.
3. Nok ein konstitusjonell konferanse i 2004.
Ved første augekast kan det tyske kravet om større tyngde verka legitimt.
Tyskland har som du seier om lag 20 millionar fleire innbyggjarar enn
Frankrike og dei to andre "store", Italia og Storbritannia. Men ser ein
nærare på spørsmålet er det ikkje så enkelt.
Den tysk-franske forsoninga blei gjennomført med likeverd som
grunnprinsipp, i 1951 (Communauté économique du charbon et de l'acier), og
i 1957 (Communauté économique européenne). Den gongen var det tyske kravet
likeverd i høve til Frankrike. Etter krigen var det delte Tyskland langt
frå den makta som landet er i dag. Likevel gjekk Frankrike med på gi
Tyskland dette likeverdet, mest av alt for ikkje å repetere feila frå
fortida. Spørsmålet om folketalet blei ikkje teke med i reikninga.
Ein tenkte i "grupper" av land: Tyskland, Frankrike og Italia fekk kvar 10
stemmer i Ministerrådet, Nederland og Belgia 5 og Luxembourg 2. Ved
seinare utvidingar blei dette systemet, som relativt sett gav ein større
tyngde til dei små landa, oppretthalde utan diskusjon.
Det er på dette historiske grunnlaget at Frankrike ikkje vil gi opp
likeverdet med Tyskland.
Eg har så smått fylgt debatten i Tyskland etter Nicemøtet. Fredag var det
møte i Kommisjonen for europeiske saker i det tyske parlamentet, nettopp
for å studere resultata frå Nice. Peter Hintze (ansvarleg for europeiske
spørsmål i CDU-gruppa) sa: "Eg er redd for at ein har gjort store
tilbakesteg med tanke på effektivitet, legitimitet og gjennomsikt".
Helmut Haussmann (liberal representant) seier: "Me har ikkje berre eit
minimalt resultat, men også eit brot i det fransk-tyske tilhøvet. Ein
treng ikkje ha franskeksamen for å forstå at ein støyter Frankrike ved å
halda fram argumentet om at Tyskland er større".
Joschka Fischer rynkar også på nasen: "Resultatet er langt frå ideelt for
oss". Enda ein stor del av den europeiske pressa har peika ut Tyskland som
den store sigerherren i Nice, verkar den interesserte parten forlegen i
høve til suksessen. Fischer seier at det er "absolutt nonsens" å
presentere Tyskland som sigerherre.
Tyskland har rett nok nokre grunnar til å vera utilfreds: Utvidinga av
systemet med fleirtalsavstemmingar er langt meir avgrensa enn det Berlin
ønskte, og hevinga av det kvalifiserte fleirtalet kan koma til å gjera
avgjerder enda vanskelegare enn før. Peter Hintze trekk også fram
problemet med Ungarn og Tsjekkia som med fleire innbyggjarar enn Portugal
og Belgia, oppnår to færre plassar i Europarlamentet.
Hovudproblemet til Tyskland er at dei kjem ut av Nicemøtet som den
dominerande makta, stilt ovanfor Frankrike som ved å klamre seg til eit
symbolsk likeverd, ikkje berre gav etter i eit grunnleggjande spørsmål,
men også støytte frå seg dei små landa. Ein må ikkje gløyme at dei tyske
diplomatane før Nice var langt frå å forlange det dei faktisk oppnådde.
Dei ba om at det anten skulle leggjast vekt på den demografiske tyngden
ved avstemming i Ministerrådet, eller at Tyskland skulle få fleire
europeiske utsendingar. Dei oppnådde som sagt begge deler.
Eg ser at ein del av den tyske pressa skriv at den "franske arrogansen"
fekk som fortent. Süddeutsche Zeitung skriv at det sameina Tyskland nok
ein gong er komen i "hjartet" til Europa ved dei komande utvidingar, og at
landet "har frigjort seg frå Frankrike". Den attvunne tyske makta gjer at
det fransk-tyske forholdet "ikkje lenger kan spela ei sentral rolle" i
Europa.
Fleire tyske leiarar forstår at denne ubalansen kan bli farleg. Joschka
Fischer verkar som sagt nedstemt av den forgifta suksessen i Nice: "Utan
Frankrike, vil ikkje Europa fungere", seier han. "Tyskland og Frankrike
bør finna kvarandre att, og saman utvikle felles initiativ for å starte
prosessen etter Nice" (dvs. førebu konferansen i 2004), held han fram.
Det blir eit møte mellom Chirac, Jospin, Schröder et dei to
utanriksministrane i januar. I mellomtida har landa fleire problem å
løyse. mellom anna usemje knytt til radiaktivt avfall (frå
kjernekraftverket i Philippsburg i Sørvest-Tyskland).
> (Min egen mening om dette er at så lenge det er regjeringene som
> stemmer på vegne av hele landet -- dvs at alle stemmene fra ett land
> går nøyaktig samme vei, burde hvert land bare ha én stemme.
> Blokkstemmer slik det foregår i Rådet er fundamentalt udemokratisk, og
> det er hyklersk å henvise til befolkningen når det ikke er
> befolkningen, men regjeringen som stemmer.)
Dette er eg samd i. Ministerrådet stemmer over europeiske lover, og det er
kanskje viktig at den demografiske legitimiteten er stor. Problemet er at
dei europeiske innbyggjarane er representerte av Europaparlamentet, som er
ko-lovgjevar, og ikkje av Ministerrådet som representerer statar.
I høve til den føderale modellen (som m.a. Joschka Fischer går inn for)
kan ein sjølvsagt ikkje støtte eit stemmesystem basert på folketal.
Dersom Tyskland trur på det dei seier, må ein tvert imot halde fast på og
utvide spesifisiteten til dei to institusjonane, som berre kan eksistere
fordi dei har forskjellig legitimitet.
Den ytterste logikken til Ministerrådet er å bli eit "Kammer" av statar,
med simpelt fleirtal som stemmeprinsipp. I USA (som Fischer nyttar som
eksempel) har dei føderale statane alle rett på to representantar i
Senatet (tilsvarande Ministerrådet). Folketalet er berre teke med i
reikninga i samband med val til Representanthuset (tilsvarande
Europaparlamentet).
Det som var interessant med den opphavlege franske avvisinga av endringar
i stemmevekt og stemmefordeling, var at det var føderalt utan å vita det,
samstundes som Paris ikkje støttar denne linja. Den tyske viljen til å
vega meir, ved å auke forskjellen mellom små, mellomstore og store statar,
er med på å skape den institusjonelle forvirringa som den me ser i dag.
> > Klarer ein ikkje å setja grenser for dette, er det kanskje byrjinga på
> > slutten. Slutten på etterkrigstida. Slutten på freden og
stabiliteten.
>
> Hvaiallverden mener du med dette? For meg ser det ut som primitivt,
> irrasjonelt tyskerhat og intet annet.
Eg snakkar ikkje om ein overhengande fare på kort sikt. Men på litt lenger
sikt er det vanskeleg å vita kva som kan skje. Historia er det ho er. Det
er ikkje skrive nokon stad at den relative freden og stabiliteten i Europa
vil vare evig. Eg ser på Nicemøtet som eit lite forvarsel på noko eg ikkje
likar. Andre politiske krefter kan få vind i segla før me veit ordet av
det. Høgreekstreme krefter og i enda større grad populistiske idear får
gjennomslagskraft i mange europeiske land.
Tysk dominanse er farleg for Europa, og eg ser ingen grunn til å plassere
dette temaet på lista over tabu. På den andre sida agiterer eg ikkje
høglydt mot dette. Det har ingenting med "primitivt, irrasjonelt
tyskerhat" å gjera. Det er berre nødvendig bakgrunnsmusikk.
Oddmund Garvik
______________________________________________________________________________
Vous avez un site perso ?
2 millions de francs à gagner sur i(france) !
Webmasters : ZE CONCOURS ! http://www.ifrance.com/_reloc/concours.emailif
This archive was generated by hypermail 2b29 : Thu Jan 18 2001 - 10:59:35 MET