Det er ikke rart Frp.-TV (TV2) taper i konkurransen med NRK på fredager,
selv i det moderne norske medie"samfunn" er det dog fortsatt 76 pst. som
i følge den seneste goebbelsmåling ikke vil stemme på Carl I. Hagen og
en langt større prosent som synes personer som Terje Søviknes er lavmål.
Det har dog selvsagt ikke TV2s underholdningsavdeling oppdaget og sender
derfor på fredager et "program" med et par brunskimrende "moromenn" som
f.eks. "forklarer" et utslag av svart fascisme som Mugabe med at "hans"
land har et i deres meget norske øyne latterlig navn og at dets
innbyggere er "hottentotter", noe moromennene åpenlyst synes er ustyrlig
(det norske journalistordet "ustyrtelig" er det reneste analfabetvrøvl)
morsomt. At det fines en demokratisk opposisjon i landet har disse
underholdningsgeniene med en "humor" på nivå med Hitlerjugends selvsagt
ikke oppdaget. Jeg tror Norge skal være glad for at interessen for visse
sider av norsk offentlighet og "folkelighet" er ikke-eksisterende i
omverdenen, for dette er på Jörg-Haider-og-Berlusconi-nivå - og lavere.
Ikke direkte flatterende for et land hvis ledere og journalister flest
ustanselig slår seg for brystet som moralske verdensmestre og
verdensfrelsere. Når det gjelder det siste: god kommentar fra Helgheim
følger under.
Karsten Johansen
Dag og Tid nr. 11, laurdag 16. mars 2002
Roald Helgheim:
Kven sigra i FN?
Mens Haag-domstolen fører vidare krigsforbrytarprosessen mot Slobodan
Milosevic, kjempar krigsforbrytaren frå 1982, Ariel Sharon, vidare på
palestinsk okkupert mark. Det gjer han også etter den «historiske»
resolusjonen Tryggingsrådet i FN vedtok samrøystes denne veka.
FN-resolusjon 1397 vart vedteken 35 år etter at den første resolusjonen,
nummer 242, kravde israelsk tilbaketrekking frå Vestbreidda og
Gazastripa. Og som det står på leiarplass i Aftenposten: «Aldri har
okkupasjonen fremstått med et mer brutalt ansikt enn i disse dager.»
Avisa går også sterkt i rette med utanriksminister Jan Petersen, som
seier at «det avhenger helt og fullt av partene» om resolusjonen skal få
noko å seie. «Statsminister Sharon har vist at han overhodet ikke er
interessert i ein fredsavtale med palestinerne», skriv avisa. Difor vil
lagnaden til resolusjonen stå og falle med om USA set makt bak orda
sine.
Resolusjonen er historisk fordi FN for første gong stør opprettinga av
ein palestinsk stat og «bekreftar visjonen om eit område der to statar,
Israel og Palestina, lever side om side innan trygge og godkjende
grenser». Dette avgjerande avsnittet er eit ekko av ein tale
utanriksminister Colin Powell heldt i november, der han hadde ein
«visjon» om at Israel og Palestina skulle leve fredeleg side om side.
Dermed understrekar det også USA sin politiske eigedom til ein
resolusjon Dagbladet torsdag presterte å blåse opp som «en historisk
seier for Norge og FN». I eit intervju Aftenposten hadde med
Midtausten-eksperten Nils A. Butenschøn same dag stod det til slutt: «I
følge Butenschøn kom vedtaket i Sikkerhetsrådet natt til i går totalt
overraskende på norske myndigheter.»
Til Dagbladet seier FN-ambassadør Ole Peter Kolby, som denne månaden er
president i Tryggingsrådet, at «vi satte i gang arbeidet i forrige uke,
men det var først tidlig onsdag morgen norsk tid at fjorten av
Sikkerhetsrådets femten medlemmer gikk inn for resolusjonen.» Det er
berre ein annan måte seie at det arbeidet Norge først «satte i gang»,
ikkje førde til noko. Det lengste embetsmenn i norsk UD trudde FN kunne
gå, var å komme med ei så kalla presidentfråsegn. USA ville aldri gå med
på ein resolusjon av denne typen. New York Times skriv at Kofi Annan kan
ha sådd eit frø under den månadlege lunsjen med representantar i
Tryggingsrådet sist veke. Ole Peter Kolby prøvde seg med ei fråsegn som
fordømde all valden, skriv avisa, men palestinske talsmenn sa dei ikkje
var interesserte i endå ei fråsegn som berre fordømde valden. I eit ope
møte i rådet tysdag denne veka kom Kofi Annan med ei av sine kvassaste
fråsegner om striden og kalla Israel sin okkupasjon av palestinsk
territorium «ulovleg». I røynda utmana han Tryggingsrådet til å følgje
opp, skriv New York Times.
I eit lukka møte same dag kom eit resolusjonsframlegg frå Syria. I
staden for å kome med sitt obligatoriske veto, kontakta USA-ambassadør
John Negroponte utanriksminister Colin Powell, som kontakta den
nasjonale tryggjingsrådgjevaren Condolezza Rice. USA kom så med sitt
eige framlegg, som tok opp i seg noko av ordlyden til Syria. Den
russiske FN-ambassadøren mekla mellom rivaliserande resolusjonsutkast,
og etter at USA hadde sikra seg ryggdekning hos arabiske land som
Jordan, Saudi Arabia og Kuwait, kom dei med ein revidert versjon god nok
til at Syria til slutt vart overtalt til ikkje å røyste imot, men
avhaldande. Etterpå var det den administrative jobben til den norske
presidentstolen å lose vedtaket gjennom. Det gjorde dei sikkert på ein
profesjonell måte. Men det avgjerande, og for Norge overraskande
utspelet, kom frå USA.
Grunnen til å pukke på dette er ikkje berre eit ønskje om å nedtone det
norske skrytet. I ei sak der Norge aldri har våga å tale USA imot, har
Bush-administrasjonen, som mange ekspertar alt har peika på, ein annan
agenda. Landet vil sikre seg breiare ryggdekning for eit større felttog,
og som Midtausten-forskar Hilde Henriksen Waage minner om, gjekk USA
også rett etter 11. september langt i å støtte ein palestinsk stat,
heilt til dei palestinske sjølvmordaksjonane starta. «Da fikk Ariel
Sharon grønt lys fra den samme presidenten til for å kjempe mot alt man
kunne tenke seg å definere som terrorister,» seier ho til NTB.
Under det blodigaste åtaket Israel har ført mot Palestina på mange tiår,
har dei fleste som var opptekne av både venstresida og dei
intellektuelle si rolle under Afghanistan-krigen, svikta grovt.
Ambulansesjåførar i protest mot den israelske krigsmakta sine overgrep
mot yrkesbrødre i Palestina, har vore den mest synlege protesten her i
landet, og ære vere dei for det. Først når bombene råka hovudkvarteret
hans, fekk Terje Rød Larsen opp munnen. I mellomtida har
sjølvmordsbombarane vorte dei største heltane i eit Palestina opinionen
i Vesten har late i stikken. Kvar har dei vore, alle debattantane om dei
intellektuelle si rolle under Afghanista-nkrigen? Greier dei ikkje å sjå
skiljet mellom ein okkupert og ein okkupant som tek dei seg rettane han
vil på ein annan nasjons jord, raserer all infrastruktur, bombar
flyktningleirar og arresterer tusenvis av landet sin ungdom? Meir og
meir liknar det på framferda som til slutt førde til massakrane i Sabra
og Chatila. Det var eit krigsbrotsverk Ariel Sharon gav ordrane til,
dokumentert endå ein gong i NRK-reportasjen nyleg til Odd Karsten Tveit.
Mot ein slik mann trengst det meir enn ein FN-resolusjon.
______________________________________________________________________________
ifrance.com, l'email gratuit le plus complet de l'Internet !
vos emails depuis un navigateur, en POP3, sur Minitel, sur le WAP...
http://www.ifrance.com/_reloc/email.emailif
This archive was generated by hypermail 2.1.2 : 11-07-02 MET DST